Trudno wyobrazić sobie, co Roland Emmerich weźmie na warsztat po nakręceniu filmu o końcu świata... Może dla odmiany zacznie kręcić niezależne dramaty, rogrywające się między dwoma bohaterami w czterech ścianach pokoju..? A może nastąpi faktyczny koniec świata i problem ten nie będzie istniał..?
Zadziwiający jest fakt, że tak konsekwentny w swojej drodze „artystycznej” reżyser, autor tak wielu blockbusterów, wciąż pozostaje średnio rozpoznawalny przez publiczność. Ale może wcale nie ma w tym nic dziwnego. W końcu to, czy zapamiętujemy danego twórce, w istotnym stopniu wiąże się z unikalnym stylem opowiadania. Z pewnością można powiedzieć to o Spielbergu, Shyamallanie, czy Cameronie. Ale na pewno nie o Emmerichu. Ten reżyser stawia sobie za cel bezstylowość. Charakter filmowej wypowiedzi ma być do bólu przezroczysty. Złożony z dobrze znanych i ogranych elementów, które wyważone z aptekarską dokładnością mają przynieść zadowolenie maksymalnej ilości odbiorców. Tak Emmerich realizuje filmy już od kilkunastu lat. I tak też jest z „2012”. Drętwa, do bólu patetyczna i przewidywalna fabuła nawet przez chwilę nie daje nam złudzeń, że ten film wzniesie się nieco ponad poziom wód zalewających po kolei wszystkie kontynenty... Bohaterowie to przedstawiciele tych samych schematycznych postaw, które widzieliśmy w setkach podobnych filmów... Dialogi kiedy starają się być zabawne, wprawiają w zażenowanie, a w sytuacjach bardziej wzniosłych wydłużają akcję do granic absurdu (kiedy głównemu bohaterowi pozostają sekundy, by dokonać niezwykle skomplikowanego aktu heroizmu, ten znajduje czas by powspominać z synkiem dawne czasy kiedy byli jedna szczęśliwą rodziną... Innym razem widzimy licznik wskazujący minutę jaka dzieli załogę statku od kataklizmu i w ciągu tej minuty inny bohater wygłasza pięciominutową przemowę)...
Ale co z tego? Przecież nikt nie spodziewał się, że Emmerich przeskoczy sam siebie. Dla niego fabuła filmu zawsze będzie mało istotnym , acz koniecznym dodatkiem do pokazania wszechogarniającej i niezwykle efektownej hekatomby. I pod względem wizualnym film rzeczywiście robi ogromne wrażenie.
Wracając do pierwszej myśli: reżyser mógłby ostatecznie nakręcić drugą część (końcówka pozostawia taką możliwość), tylko co on by wtedy pokazał? Implozję galaktyki?..
OCENA: 2,5/6
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz